ฝ้ายพัทยา

Advertisement   Advertisement แบ่งปันเรื่องราวจากเฟซบุ๊ก Aubonrat Seesoongnern  ฝ้ายเริ่มโตขึ้นมาเรื่อยๆก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพฯด้วยการติดรถกระบะคนที่บ้านนอกมา กระบะสมัยนั้นถ้ามากรุงเทพฯเขาจะทำเป็น2 ชั้นเพื่อให้ใส่ของใส่คนได้เยอะๆ ฝ้ายกับแม่จะอยู่ชั้นบนคือนั้งแบบตัวชิดกันขยับแทบไม่ได้ตลอดทางเพราะมันแคบมาก มีทั้งรถมอไซส์กระเป๋าหม้อหุ่งข้าวทุกอย่างจิปาถะที่เขาขนกันมา เราเป็นคนอาศัยก็บ่นไม่ได้ จำได้ว่าระหว่างทางฝ้ายปวดฉี่มากแต่แม่บอกอดทนเอาเดียวก็ถึง นอนอีกตื่นก็จะได้เจอพ่อ (พ่อที่มาอยู่ก่อนแล้ว) สุดท้ายทนไม่ไหวต้องนอนฉี่ใส่ผ้าขนหนูของแม่ จนแล้วจนรอดก็ถึงกรุงเทพ ดิ้นรนความลำบากอยุ่บ้านนอกมาต่อสู้ในเมืองหวังว่าชีวิตจะดีขึ้น แต่สุดท้ายก็แย่กว่าเดิม ต้องนอนข้างถนนเพราะแม่รับจ้างปูตัวหนอนที่พื้นบนทางเท้าแถวบางปะกง อดมื้อกินมื้อกินของเหลือจากนายจ้าง ของเล่นฝ้ายตอนนั้นคือก้อนหินก้อนทราย ใบไม้ใบหญ้า ตุ๊กตาไม่เคยรู้จักที่นอนคือกระดานแข็งๆที่แคมป์คนงาน พ่อย้ายงานไปแต่ละที่ก็ต่างกันบางครั้งหนักสุดคือการได้นอนใต้สะพานเพราะแคมไม่เสร็จ พ่อกับแม่ผลัดกันพัดยุงให้ตอนกลางคืน เพราะมันไม่มีที่ตอกตะปูมัดสายมุ้ง เป็นการย้ายบ้านย้ายงานแบบเสื่อผื่นหมอนใบมาตลอด     โตมาหน่อยจำได้เลยช่วง ป.4 พ่อเริ่มได้ทำงานกับโรงงานที่ทำเฟอร์นิเจอร์ ก็เลยต้องเช่าบ้านอยู่ เป็นชุมชนแถวพระราม2 เช่าห้องอยู่เดือนละ350บาทมีค่าน้ำหัวละ30 เป็นห้องน้ำรวม พื้นห้องติดกับน้ำครำ ฝนตกหรือน้ำคลองขึ้นทีไม่ต้องพูดถึงเรื่องกลิ่นส้วมแตกดีๆนี้เอง พ่อทำงานทุกวันพอสิ้นเดือนก็ไม่เคยมีเงินเหลือพอจ่ายค่าเช่าเพราะหักเบิกหักหนี้ วันหยุดพ่อก็เลยต้องรับงานทุกอย่างเพิ่ม ได้เห็นได้จำในสิ่งที่พ่อทำในช่วงนี้ ไปรับจ้างตักอุจจาระที่ล้นมาจากชักโครกบ้านคนรวย รับจ้างทำความสะอาดตึกเก่าให้ใหม่เวลามีคนมาเช่า ได้เงินมาทีร้อยกว่าบาท ซื้อปลาทูมาถอดกินกับข้าวได้3วัน ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวกิน3คน พ่อกับแม่ให้เรากินเนื้อกะเส้นเหลือน้ำ พ่อกะแม่ใช้คลุกข้าวกิน ช่วงนั้นคือเป็นอะไรที่เริ่มรู้ว่าทำไมชีวิตต้องจำกัดขนาดนี้ เรียนหนังสือก็ได้ย้ายโรงเรียนบ่อย จนสุดท้ายก็ไม่จบม.2 เพราะที่ทำงานแม่ย้ายไปใหม่ไม่มีโรงเรียน แม่เลยต้องไปขอครูให้เราไปอยู่ด้วยขอให้เรียนจบม.3 แต่เราไม่ยอมขอตามแม่ตัดสินใจไม่เรียนขอทำงาน ทุกๆความลำบากแม่งฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเราทุกช่วงเวลา […]