ชีวิตของคนเราต้องเติบโตขึ้นเสมอ วันนี้คุณเป็นเด็ก แต่อนาคตก็ต้องแก่ขึ้น และมีภาระที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น เมื่ออายุของเราเปลี่ยนไป บทบาทความรับผิดชอบก็จะเปลี่ยนแปลงไปด้วย และบางครั้งคนที่เราเคยรักเคยดูแลก็อาจจะเปลี่ยนแปลงไป เพราะไม่มีอะไรที่เราสามารถถือมันไว้ตลอดไปได้
เช่นเดียวกับพ่อแม่และลูก เมื่อถึงวันที่ลูกต้องออกไปเผชิญโลกภายนอก พ่อแม่ก็จำเป็นต้องปล่อยมือ ลองมาอ่านดูว่าคุณนั้นสามารถครอบครองลูกของตัวเองได้นานแค่ไหน ?
เมื่อลูก 3 ขวบ
วันที่ลูกน้อยไปเรียนอนุบาลวันแรก เมื่อไปถึงโรงเรียน ลูกเอาแต่ร้องไห้ ไม่ออมออกจากอกคุณ เพราะเป็นวันที่ต้องห่างจากพ่อแม่เป็นวันแรก
วันนั้นทั้งวันคุณเฝ้ารอให้ถึงตอนบ่าย เพื่อจะออกไปรับลูกที่โรงเรียน เมื่อลูกเห็นหน้าคุณก็รีบวิ่งเข้ามากอด เหมือนกับกอดโลกทั้งใบไว้ในอ้อมแขน
เมื่อลูก 6 ขวบ
ลูกเข้าเรียนประถมฯ สามารถเดินเข้าโรงเรียนเองได้โดยไม่ต้องให้คุณไปส่งถึงห้องเรียน แต่นี่เป็นก้าวแรกที่ลูกได้ก้าวเท้าออกจากชีวิตคุณเป็นก้าวแรก
เมื่อลูก 12 ขวบ
ลูกเริ่มเรียนมัธยมต้นแล้ว บางคนต้องไปกินนอนที่โรงเรียน ครบเทอมถึงจะกลับมาบ้าน เขาเริ่มจะไม่ต้องพึ่งคุณอีกต่อไปแล้ว เขาอาจจะบอกคุณว่า “ไม่ต้องหรอกครับแม่ เดี๋ยวผมทำเอง!” คุณอาจจะรู้สึกว่าคุณเริ่มหมดความสำคัญ หรือว่าลูกไม่ต้องการคุณแล้ว!
เมื่อลูก 18 ปี
ลูกเข้าเรียนมหาวิทยาลัย หลายคนกลับมาเยี่ยมบ้านปีละครั้งสองครั้ง ทุกครั้งที่เขากลับมาคุณจะเตรียมของที่ลูกชอบไว้เต็มตู้เย็น แต่เขาก็จะอยู่กับคุณเพียงไม่กี่นาที จากนั้นเขาก็กลับไปอยู่กับเพื่อนอีกครั้ง
เมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัย
ลูกบางคนต้องไปทำงานไกลบ้าน ปีหนึ่งอาจจะกลับมาสักครั้ง สิ่งที่คุณรอคอยก็คงจะเป็นเสียงโทรศัพท์ โดยหวังว่าปลายสายจะเป็นเสียงของ “ลูก” และหวังว่าลูกจะพูดกับคุณว่า “แม่ ผมสบายดี แม่รักษาสุขภาพด้วยนะ!” เพียงแค่นี้คุณก็สุขใจแล้ว
[ads]
เมื่อลูกแต่งงาน
การกลับมาเยี่ยมคุณจะน้อยลง เพราะต้องแบ่งเวลาให้กับบ้านแม่ยายอีกฝั่งหนึ่งด้วย คุณสองคนจะกลายเป็นคนแก่เฝ้าบ้าน ซึ่งสิ่งที่คุณต้องการได้ยินมากที่สุดจากลูก ก็คือ การกลับมาเยี่ยมคุณที่บ้านบ้าง
เมื่อเขามีลูก
คุณจะไม่ใช่สมาชิกในบ้านอีกต่อไป เพราะเมื่อเขามีลูกเขาจะให้ความสำคัญกับลูกมากกว่า ครอบครัวของเขาจะมีเพิ่มเป็น 3 หรือ 4 ชีวิต และตัวตนของพวกคุณจะหายไป พวกคุณจะค่อยๆชินกับการมีเวลาว่างมากมาย การเปิดดูอัลบั้มรูปเก่าๆ หรือดูรูปครอบครัวของคุณ แทนที่จะมีเวลาอยู่กับเขาเหมือนที่เคยเป็น
จะเห็นว่า ช่วงเวลาที่ลูกอยู่ข้างกายพ่อแม่ ช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข แต่บางครั้งพ่อแม่ก็มักจะบ่นกับลูกอยู่เสมอ แต่รู้ไว้เถอะว่า…เมื่อสิบหรือยี่สิบปีให้หลังจากนี้ไป คุณก็จะเป็นเช่นนี้เช่นกัน และหากคุณไม่ใช่ช่วงเวลานี้ให้คุ้มค่า คุณจะรู้สึกเสียดายภายหลังแน่นอน
เมื่อกาลเวลาผ่านไปแล้ว ก็ยากที่จะหวนคืน เพราะฉะนั้น หากเวลานี้คุณยังมีชีวิตอยู่ ยังมีเวลาอยู่กับครอบครัวผู้เป็นที่รัก ก็ควรรู้รักษาเอาไว้ให้ดี อย่ารอให้เวลาผ่านไป แล้วมานั่งคิดเสียดายทีหลัง เพราะเมื่อถึงวันนั้น อะไรบางอย่างอาจจะสายเกินไปเสียแล้ว
ขอบคุณข้อมูลดีๆจาก share-si.com
- ไม่สามารถใส่ชื่อเว็บไซต์ใด ๆ ก็ตาม ลงในช่องแสดงความคิดเห็น
- ระบบสามารถรับข้อความ ได้สูงสุดเพียง 2,000 ตัวอักษร ต่อหนึ่งครั้ง
- ผู้ดูแลเว็บไซต์ จะลบข้อความที่ไม่เหมาะสม และข้อความโฆษณาสินค้า หรือบริการ