4 ก.ค.62 เฟซบุ๊ก วิสิทธิ์ โพ โพสต์ภาพและเรื่องราวของคุณตาคนหนึ่งวัย 72 ปี มารายงานตัวเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีของมหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา โดยระบุรายละเอียดว่า
…กำลังจะเป็น
นั ก ศึ ก ษ า อ อ ก แ บ บ ก ร า ฟิ ก ฯ
ที่ อ า ยุ ม า ก ที่ สุ ด ใ น ป ร ะ เ ท ศ!
วันนี้ (4 July) รอบสุดท้ายของการรับสมัครนักศึกษาเข้าเรียนในหลักสูตร Graphic and Information Design ระดับปริญญาตรี ของมหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ผมขานชื่อเรียกผู้รอสัมภาษณ์เข้าห้องสอบ. ปรากฏว่าชายสูงอายุคนหนึ่งลุกเดินมา และบอกว่า “ผมนายไพบูลย์…ครับ”
ตกใจครับ แรกเห็นนึกว่าเป็นผู้ปกครองพาลูก พาหลานมาสัมภาษณ์เข้าเรียน แต่กลายเป็นว่าคุณลุงมาเป็นผู้รับสัมภาษณ์เสียเอง
ผู้รับการสัมภาษณ์ส่งเอกสารจำพวกบัตรประจำตัวนักบินออกให้โดยขนส่งของ USA หรือ Department of Transportation Federal Aviation Administration
เรื่องเล่าสั้นๆ เกี่ยวกับตนเองของลุงฟังดูน่าสนใจ — จบมัธยม ม.ศ. 5 (เทียบเท่า ม. 6 ปัจจุบัน)เมื่อ พ.ศ. 2507 ที่โรงเรียนวัดนวลนรดิศ จากนั้นเข้าเรียนที่ธรรมศาสตร์ แล้วลาออก—ทำอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่างก่อนจะไปใช้ชีวิตที่อเมริกา และเข้าโรงเรียนการบิน มีโอกาสเข้าร่วมรบในสงครามอ่าวฯ ในหน้าที่เบาะๆ คือขี่เรือบินขับไล่ ต่อมามาขี่เรือบินพาณิชย์ ลุงบอกว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญการบินในสถานการณ์หรือสภาพอากาศเลวร้าย อย่างสภาพอากาศที่มีพายุ มีหิมะจัดทำนองนั้น—ลุงว่า
เอาเป็นว่า พ.ศ.นี้ ไมล์ชีวิตของลุงไพบูลย์อยู่ที่ 72 แล้ว ถามว่าทำไมลุงถึงต้องการจะกลับเข้ามาเรียนในระบบและเรียนแบบ full time ด้วย — ลุงตอบยาว แต่สรุปใจความว่า สนใจเรื่องศิลปะเรื่องการออกแบบ อยากรู้ว่าเขาทำกันยังไง ส่วนคำถามที่ว่านอกเหนือความอยากรู้แล้วต้องการจะนำไปใช้ประโยชน์อะไรบ้างหรือไม่ ผมไม่ได้ถามว่าจะนำไปประกอบอาชีพหรือเปล่า ลุงบอกว่าเรียนเพื่อจะได้มีความสุขมีกิจกรรมทำ ผมพูดต่อท้ายว่า Graphic therapy? ลุงตอบ “Something like that.”
- ไม่สามารถใส่ชื่อเว็บไซต์ใด ๆ ก็ตาม ลงในช่องแสดงความคิดเห็น
- ระบบสามารถรับข้อความ ได้สูงสุดเพียง 2,000 ตัวอักษร ต่อหนึ่งครั้ง
- ผู้ดูแลเว็บไซต์ จะลบข้อความที่ไม่เหมาะสม และข้อความโฆษณาสินค้า หรือบริการ