ถ้าต้องเดินทางข้ามจังหวัดในระยะไกลๆ หลายคนอาจจะเลือกพาหนะส่วนตัวเป็นรถยนต์หรือบิ๊กไบค์ เพราะเครื่องยนต์มีประสิทธิภาพดี แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่ามอเตอร์ไซค์ธรรมดา 125cc ก็มีศักยภาพพอที่จะข้ามจังหวัดไปได้ไกลๆ อย่างมากสุดก็คงในระยะทาง 200 กิโลเมตรโดยประมาณ
แต่คุณสมาชิกหมายเลข 1179313 เว็บไซต์http://pantip.com/topic/33262990 พิสูจน์แล้วว่าทำได้จริง! แล้วเขาทำได้ยังไง เตรียมตัวยังไงบ้าง มาอ่านความบ้าระห่ำของเขากัน
——-
เอามอเตอร์ไซค์ขึ้นรถไฟไปยะลา… พอดีจะไปหาเพื่อนที่ยะลา ว่าจะขับไปกลัวจะไปมืดค่ำแถวๆ สามชายแดนใต้อันตรายมาก ก็เลยเอาขึ้นรถไฟไปละกัน
ขับมอเตอร์ไซค์ไปหัวลำโพง จอดด้านหลังถาม รปภ. ว่าต้องเอารถไปทำเรื่องตรงไหน รปภ.บอกให้ไปชานชาลา9 เดินเรื่องเสร็จ บรรยากาศเดิมๆ ที่ผมไม่ได้สัมผัสรถไฟมานาน ผ่านมาหลายปีทุกอย่างยังเหมือนเดิม ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้นั่งรถไฟโดยเฉพาะชั้นสาม มีของกินตลอดวันตลอดคืน ที่ขาดไม่ได้ กลิ่นห้องน้ำ ผ่านไปกี่ปีๆ ก็ยังกลิ่นเดิม ฮ่าๆๆ
นั่งกินนู่นกินนี่ ทีนี้ปวดอึ ..คนที่เคยเข้าห้องน้ำบนรถไฟ คงเคยสัมผัสถึงความทรมานในการถ่าย มันออกมาครึ่งนึงแล้ว เจอสะพาน โครมๆๆๆ ก็ต๊กกะใจ ที่ออกมาครึ่งนึงแล้ว มันวิ่งกลับที่เดิม เข้าๆ ออกๆ จนรู้สึกฟินไปเลย ฮ่าๆๆ
ถึงแล้ว .. ยะลา
จากในตั๋วเวลาถึง 11 โมง ถึงจริงบ่ายสองครึ่ง ผมทำใจได้แล้วหลังจากใช้บริการรถไฟมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยมีครั้งไหนถึงตามเวลา แต่ขอชมเรื่องความสะอาดบริเวณสถานีหัวลำโพง รู้สึกสะอาดขึ้นกว่าเดิมมาก เบาะรถไฟที่เคยเห็นขาดๆ เดี๋ยวนี้ใหม่ขึ้นดูดีขึ้น หน้าต่างที่เคยเป็นสนิมเดี๋ยวนี้เปลี่ยนใหม่ดูดีขึ้น มีพนักงานทำความสะอาดและเติมน้ำตามสถานีชุมทางใหญ่ๆ จากที่เมื่อก่อน อย่าว่าแต่น้ำล้างตูด น้ำล้างหน้าแทบจะไม่มี แวะไปหาเพื่อนเสร็จ คุยกันไม่นานหรอก ปกติก็คุยทางโทรศัพท์ประจำอยู่แล้ว แค่อยากมาเห็นว่าเพื่อนอยู่สบายดี รีบไปเบตงดีกว่า เดี๋ยวจะมืดซะก่อน
แวะไปเที่ยวหมู่บ้านคอกช้าง ต.แม่หวาด ก่อน หมู่บ้านน่าอยู่มาก เงียบสงบ มีทางลัดไปเบตงด้วย แต่ทางมันเปลี่ยว ผมเลยวกกลับทางเดิมไปทางหลักดีกว่า
เบตง ใต้สุดสยาม เมืองงามชายแดน ถึงเบตงประมาณ 5 โมงเย็น
ขับร่อน ชมเมืองเบตงซะหน่อย
เบตง ยามค่ำคืน ผู้คนพลุกพล่าน
นอนพักที่เบตง
ผมวิ่งร่อนทุกตรอกซอกซอยในเบตง จนพวก อปพร.ติดตามดู ไม่ว่าไปจอดตรงไหนดูเหมือนจะมีสายตาจับจ้องเราอยู่ตลอด บางครั้งพวกมาจอดข้างๆ มี วิทยุสื่อสารด้วย พูดเป็นภาษายาวีซึ่งผมก็ฟังไม่ออก ประมาณว่าจับตาไอ้นี่ไว้นะ หน้าตามันดีมันอาจจะมาวางกับดักสาวเบตงก็ได้ ฮ่าๆๆ วิ่งร่อนไปมา เกือบ 4 ทุ่ม บวกกับไม่ได้นอนมาวันนึงเต็มๆ เริ่มง่วง ..เอาไงดีล่ะ เดี๋ยวซัก 6 โมงเช้าก็จะออกเดินทางแล้ว ตังค์ทริปนี้ก็มีจำกัด วิ่งหาที่นอนไปเจอตรงที่ออกกำลังกาย สาธารณะมีจักรยานไว้ปั่นออกกำลังกายอยู่ตรงริมคลองอะไรสักอย่าง จอดรถเอากระเป๋ารองหัว นอนเลย ง่วงเต็มที
เจอดี
บริเวณรอบๆสนามออกกำลังกาย ล้อมรอบไปด้วยบ้านคน มีกอกล้วยอยู่สามสี่กอข้างๆ อยู่ติดริมแม่น้ำ ห่างออกไปซักห้าสิบเมตรเป็นถนน ซึ่งเวลานี้นานๆ จะผ่านมาซักคัน ลมพัดซู่ ใบกล้วยตีกับลมดัง ผับ ผับ มองไปเหมือนมีคนกวักมือเรียก สองยามแล้ว ความหนาวยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณ ซึ่งผมไม่รู้ว่า อากาศหนาวหรือความกลัวกันแน่ ตอนนี้รู้สึกหนาวยะเยือกจนตัวสั่น มือเย็นเฉียบ ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาใส่เสื้อทับอีกตัว หยิบเอาถุงมือขับรถมาใส่ ค่อยยังชั่ว ตอนนี้ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง หลับไม่ลง หยิบมือถือมาดูอีกที นี่มันตีสามแล้ว ไอ้หมาเจ้ากรรมมันก็เห่าเหลือเกิน พยายามข่มตาหลับต่อ จนรู้สึกผล็อยหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีได้ยินเสียก กรอกๆ แกรกๆ อ๊อดแอ๊ดๆ เสียงนี้คงเป็นอะไรไม่ได้ นอกจากเสียงถีบจักรยาน ซีพียูในหัวเริ่มประมาลผล ตี3-4 ใครมันจะมาปั่นจักรยานว่ะ นอกจาก … คิดได้เท่านั้นแหละ ซีพียูข้ามแรมส่งตรงไปการ์ดจอเห็นภาพทันที มันต้องเป็นผีแน่ๆ ขนหัวลุกวาบๆ เลยครับ เอาแล้วไง เล่นตูแล้ว เพ่งมองฝ่าความมืดออกไปเห็นเป็นร่างคนใส่เสื้อสีขาวอยู่บนจักรยานออกกำลังกาย ตอนนี้บทสวดมนต์ทุกอย่างที่พอจำใด้สมัยเรียน ม.ต้น ขุดออกมาท่องหมดทุกบท ไม่เว้นแม้แต่ เพลงช้าง เพลงเต่า เพลงเป็ด..ก๊าบๆๆ เป็ดอาบน้ำในคลอง..ท่องเท่าไหร่ ผีมันก็ไม่ไป สงสัยผีเบตงจะเฮี้ยนเป็นพิเศษ เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ขอดูให้เต็มตาว่าผีหรือคน เต็มที่เราคงวิ่งป่าราบ ลุกขึ้นได้ปั๊บ ก่อนจะหันไปมอง ก็เตรียมตัวออกสตาร์ทวิ่งแบบเหรียญชัย สีหวงษ์ แต่เราพิเศษตรงที่จะออกสตาร์ทด้วยเกียร์หมา ..ว่าแล้วก็มองให้ชัดๆอีกที อ้าวว คนนิหว่า โธ่ เฮีย จะมารักสุขภาพอะไรตั้งแต่ตี4 เฮียแกหันมามอง แบบเฉยๆ ชิวๆ มากขาก็ปั่นไป อารมณ์เฮียแกประมาณว่าแกกำลังปั่นแข่งรายการตูร์เดอร์ฟร๊อง โธ่เฮียผมกลัวแทบตาย
..ตั้งสติได้ เริ่มรู้สึกอายเฮียแก รีบเก็บกระเป๋า สตาร์ทรถออกไปทันที ฟิ้ววว … ยังไงก็ขอขอบคุณเฮีย และ เจ้าของสถานที่นะที่ไม่ไล่ผม คิดซะว่าทำบุญให้หมามันมานอน ฮ่าๆๆ
ลาก่อนเบตง เมืองแห่งสายหมอก
ขับออกมายังตีสี่อยู่เลย มีแต่พ่อค้าแม่ค้าที่เริ่มออกมาซื้อของ ที่พักใจยามนี้คงไม่พ้นเซเว่น ซื้อน้ำกับขนมมากินหน้าเซเว่น รอให้เช้ากว่านี้ น้ำมันก็แทบหมดถังต้องรอ 6 โมงเช้าปั๊มถึงจะเปิด นั่งรอเวลาหน้าเซเว่น ใครผ่านไปมาก็ดูแบบแปลกๆ ใช่สิ มีกระเป๋าสองใบ ยิ่งเหตุการณ์ไม่ดีใครๆก็ต้องระแวงเป็นธรรมดา มีก็แต่สาวเซเว่นมุสลิมที่ส่งยิ้มมาให้หลายครั้ง อย่างน้อยก็ยังมีไออุ่นจากรอยยิ้มของเธอ รักนะ จุ๊บจุ๊บ อิอิ
เลขไมล์ ก่อนออกจากเบตง
ขอบคุณเจ้าหน้าที่ ทหาร ตำรวจ
ออกจากเบตงตามเส้นทางนี้ไปจนถึงยะลา มีจุดตรวจเป็นระยะๆ ทุกๆ 5 กิโลเมตร เจ้าหน้าที่ขยันขันแข็ง ขนาดมาแต่เช้ามืด ก็มีประจำด่านเกือบทุกด่าน บางกลุ่มก็ลาดตระเวณแบบเดินเท้า ในฐานะพลเรือนคนหนึ่งต้องขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ที่ดูแลปกป้องประเทศไทย บางคนพอเจ้าหน้าที่ขอตรวจค้นกลับไม่ค่อยพอใจ พอไม่ตรวจค้นเกิดเหตุขึ้นมาก็ด่าว่าทำไมไม่ตรวจ ..อ้าว แล้ว จะให้เอาไง
ยิงยาว
ตั้งแต่ เบตง ยะลา สงขลา หาดใหญ่ พัทลุง ทุ่งสง สุราษฏร์ ผมยิงยาวลูกเดียว มาหมดแรงข้าวต้มที่หน้าโรงเรียน เวียงสระ เพราะหิว แวะกินซาลาเปา1ลูก กับชาเย็น 1 แก้ว แล้วก็ไปต่อ
แวะกินซาลาเปาหน้าโรงเรียนเวียงสระ
เลขไมล์ตอนถึงทับสะแก
วิ่งกลางคืน
พอเข้าชุมพรก็มืดค่ำพอดี แสงไฟจากหน้ารถมอเตอร์ไซค์แม่บ้านไม่ได้ช่วยอะไรเลย มองไม่เห็นหลุมบ่อเลย เต็มที่แค่เอาไว้ดูเส้นตีช่องจราจรกับหลักกิโลไม่ให้วิ่งหลุดออกนอกถนน เพราะสีขาวมันสะท้อนแสงให้พอเห็นได้ ความเร็วเราก็ต้องลดลงมา อันที่จริงอย่าเรียกว่าวิ่งดีกว่า เรียกว่าค่อยๆ ย่องไปน่าจะถูก วิ่งประมาณ 50 – 60 km/h ถนนเส้นภาคใต้นี่มันเหมือนวิ่งบนดาวอังคาร หลุมเพียบ ทางก็มองไม่ค่อยเห็น เจอหลุมผมไม่หลบครับ รูดเอาลูกเดียว บางช่วง หลุ่มถี่มาก ทนแรงกระแทกตูดไม่ไหว ต้องอาศัยท่าขับแบบรถวิบาก ยกตูดวิ่งตลอดทาง นั่งขับสลับยืนขับ พอนานๆ คล้ายๆ ท่าแทงปลาไหล ปวดเข่า จนลูกสะบ้าจะลงไปอยู่ตาตุ่ม
ถึงทับสะแกประมาณสองทุ่มครึ่ง
ตั้งแต่เช้ากินแต่ขนมยังไม่ได้กินข้าวเลย แวะพักกินข้าว ยืดเส้นยืดสายซะหน่อย นิ้วมือก็เริ่มล็อกก็เลยพักทับสะแกซะเกือบชั่วโมง เห็นว่านิ้วเริ่มคลายล็อก ก็ไปต่อ วิ่งมันทั้งมืดๆ นั่นแหละ พอเริ่มเข้าเพชรบุรีดีขึ้นหน่อย ไฟส่องถนนมีเป็นช่วงๆ ยิ่งใกล้กรุงเทพ ไฟส่องถนนก็เยอะขึ้น เริ่มวิ่งสบายหน่อย ไปสว่างอีกทีแถวๆ สระบุรี อ้อ.. อยากบอกว่าถนนสายที่วิ่งจากบางบัวทองไปสระบุรี เป็นถนนที่วิ่งกลางคืนดูแล้วสวยงามมาก มีไฟสะท้อนแสงติดบนพื้นถนนแบ่งช่องจราจรตลอดเส้นทาง เหมือนในป่าที่มีต้นไม้เรืองแสงของหนังเรื่องอวตารเลยครับ ลองไปวิ่งดูครับงดงามมาก อยากให้ถนนทุกเส้นทำแบบนี้
ประสบอุบัติเหตุ
ขาขึ้นผมไปทางเพชรบูรณ์ เขาค้อ นะครับ พอดีอยากไปชมความสวยงามของถนนเส้นนั้นด้วย เห็นว่าเค้ากำลังทำถนนใหม่ และมันก็สวยจริงๆ ด้วย แต่ ถนนบางช่วงมันก็ยังไม่เสร็จ กำลังทำกันอยู่ แล้วอุบัติเหตุมันก็เกิดจนได้ คือช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาผ่าถนนออกไปซีกนึง ใช้งานใด้ครึ่งเดียว ( เป็นเลนสวน ) แล้วถนนฝุ่นมันเยอะ รถยนต์ทุกคันก็ขับตามๆ กันไป มอไซค์ส่วนมากก็อาศัยจังหวะแซงรถยนต์ช่วงขึ้นเนิน (ช่วงรถยนต์เปลี่ยนเกียร์ จะชลอนิดนึง มอไซค์เบากว่า สับไวกว่า จะแซงได้ช่วงนั้น ) ที่มอไซค์แซง ไม่ได้คิดว่ารถมอเตอร์ไซค์กากๆ จะแรงกว่ารถยนต์น่ะครับ เพราะถนนฝุ่นมันเยอะ ขับตามฝุ่นก็เข้าตา ผมก็แซงเลาะๆ มาเรื่อยๆ หลายคันแล้ว จนมาเจอพี่รถยนต์คันหน้า ไม่รู้ว่าพี่แกรักศักดิ์ศรีรถยนต์หรือกระไร ไม่ยอมให้ผมแซงครับ พี่แกอาศัยวิญญาณชูมัคเกอร์ปิดไลน์แซงได้หมด ไม่ว่าผมจะโยกไปขวา พี่ก็ปิดไลน์ขวา ผมโยกจะไปแซงซ้ายพี่เค้าก็ปิดไลน์เลนซ้าย วิ่งตามดมฝุ่นพี่แกซักพัก ผมเห็นช่องแซงขวา เร่งเครื่องทันที พี่แกคงตกใจ รีบปิดไลน์ทันที ผมต้องหักหลบ ไม่งั้นโดนเบียด ปรากฏว่าล้อตกร่องถนนที่เค้าเอาหินเจียผ่าต่างระดับเอาไว้ รู้สึกว่าตัวเองลอย หมุนหนึ่งรอบตีเกลียวครึ่งรอบ ไถลไปอีกหนึ่งเมตร กลิ้งอีกสองรอบ ก่อนจะจบด้วยท่านกต้อยตีวิดคือเอาตีนชี้ฟ้าเป็นท่าจบที่สมบูรณ์แบบ ชนิดที่ธีรัตน์ โพธ์พาณิชกับ อมรเทพ แววแสง เห็นแล้วต้องยอมแพ้ ฮ่าๆๆ
สูงเม่น ..ชื่อแปลกดี
วิ่งติดต่อกันนานๆ ตอนนี้ นิ้วมันทริปเปิ้ลล็อกไปแล้ว แวะพักที่เซเว่นที่สูงเม่น .. จะบอกว่า สาวสูงเม่น น่ารักม๊ากกกก
เพื่อนร่วมทาง
วิ่งกลางคืน สำหรับรถแม่บ้านที่ไฟหน้าแทบจะมองไม่เห็นอะไรต้องอาศัยเพื่อนร่วมทางที่เป็นรถใหญ่ อย่างรถยนต์หรือรถสิบล้อ วิธีนี้สำหรับบางคนอาจจะดูแล้วไม่ถูกต้อง ส่วนผมใช้วิธีนี้มาตลอดครับ กลางคืนหรือเราไม่ชำนาญเส้นทาง ผมวิ่งตามรถใหญ่อย่างเดียว รถใหญ่ไฟสว่างกว่าเยอะ ยิ่งพวกสิบล้อส่งสินค้า พวกนี้ชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี ส่วนมากผมจะเลือกรถสิบล้อ เราใช้ประสบการณ์เลือกเป้าหมายครับ เอาคันที่วิ่งประมาณ 80 -100 ตลอดทาง ไม่ซิ่ง ไม่วิ่งส่ายไปมา เจอเป้าหมายก็ล็อกเป้าเลยครับ วิ่งตามให้ห่างซัก 15 -20เมตร ตามอัตราความเร็วที่เราคิดว่าเค้าเบรคกระทันหันเราก็เบรคทัน แถมเราต้องเผื่อออกซ้ายออกขวาไว้ด้วยป้องกันไปเสยตูด มองกระจกหลังบ่อยๆ ถ้ามีรถตามหลังมา เราต้องให้สัญญาณเปิดไฟเลี้ยวซ้ายเป็นระยะให้เขามองเห็นเรา อีกอย่างถ้าเราพึ่งพาเขา เราก็อย่าไปสร้างความรำคาญโดยการเปิดไฟสูง มันจะไปแยงตาในกระจกเขาครับ ช่วงทางตรงถ้าเป็นไปได้เราวิ่งให้ตรงกลางรถ ไม่ให้ไฟหน้าเราไปเข้ากระจกสิบล้อ ผมวิ่งแบบนี้ตลอดครับ บางครั้งตามรถทัวร์ก็มี ซักพักเขาจะรู้ตัวว่าเราพึ่งพาเขา จะโค้งจะเลี้ยวเขาจะเปิดไฟเลี้ยวเตือนเราตลอดแม้จะไม่มีรถตามหลังมาซักคัน พอถึงเขตเมือง มีไฟสว่างให้เราวิ่งได้เอง ผมจะแซง แล้วยกหัวแม่โป้งขอบคุณ เขาจะกระพริบไฟสูงรับคำขอบคุณ แล้วก็จากกันไป 
รถยนต์ก็มีนะครับ แต่มีน้อย เพราะเขาก็รีบไปเหมือนกัน ครั้งนี้ผมเจอรถยนต์ตอนวิ่งจากพะเยาไปเชียงราย ส่วนมากรถยนต์ จะวิ่งฟิ้วๆ ผ่านไปอย่างเร็ว ส่วนผมคลานต้วมเตี้ยมเพราะมองไม่เห็นทาง มีรถยนต์คันนึงมาข้างหลัง ผมก็เปิดไฟเลี้ยวให้แซง พอแซงไป เขาก็วิ่งชะลอ สงสัยเห็นป้ายผม กทม. มั้งครับ เลยคิดว่าผมต้องไม่ชำนาญทางอีกอย่างมีเป้สองใบด้วย ด้วยสัญชาตญาณพอเดาออกว่ามีวีรบุรุษมาช่วยตูแล้ว ผมขับตามสิครับ พี่เค้าเร่งคันเร่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จาก 40 50 60 70 80 ให้ผมวิ่งตาม แล้ว ก็วิ่ง 80 ตลอดทาง พี่เค้าเปิดไฟสูงให้ผมเห็นข้างหน้า อา..ใช่เลย บางช่วงเหลือแค่เราสองคัน เจอโค้งเจอเลี้ยว เค้าจะเปิดไฟเลี้ยวเตือนผมตลอด ผมไม่รู้จะขอบคุณเขายังไงดี มาขอบคุณในนี้ละกันเผื่อมาอ่านเจอ ผมไม่โกรธพี่ ชูมัคเกอร์ ท่านนั้นน่ะครับ ผมถือว่าผมตัดสินใจผิดพลาดเอง แต่ก็ขอขอบคุณพี่ๆ รถยนต์ที่ขับตามหลังมา หลายคันจอดรถถาม ว่าเป็นไงบ้าง ตอนนั้น ไม่รู้สึกเจ็บอะไร ก็ยกหัวแม่โป้งให้กับทุกคนที่มาถาม พอดีผมใส่หมวกเต็มใบ พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงครับ น้ำใจคนไทยมีให้กันเสมอ 
ขับต่อไปซักพัก รู้สึกร้าวๆ บริเวณไหล่ ส่วนรถที่ล้ม ที่พักเท้างอขึ้นมาเลยครับ ต้องหาไม้ข้างทางมาทุบให้มันลงเหมือนเดิม แล้วก็ไปต่อ
ไทวัสดุ เชียงราย
ถึงแล้ว..แม่สาย
ถึงแม่สาย 3ทุ่ม ร้านรวงปิดเกือบหมดแล้ว ยังเหลือแต่พ่อค้าแม่ค้าบนถนน ขับว่อนไปมาไม่รู้จะไปใหนดี หิวด้วย เจอร้านอาหารตามสั่งก็สั่งกะเพราหมูกรอบไข่เยี่ยวม้ามา พุงกางเลย ได้กินข้าวมื้อที่สอง หลัวจากกินที่ทับสะแกเมื่อวาน กินเสร็จหิวน้ำ มีเซเว่นข้างๆ ร้าน ตบด้วยเย็นเย็นอีกขวด เห็นว่าคุณตันแจกเบ๊นซ์ ผมนี่กินอิชิตันกับเย็นเย็นประจำ กินจนขวดท่วมหัวแล้วยังไม่เจอซักเบ๊นซ์ อิอิ
จาก ใต้สุดสยาม-เหนือสุดสยาม ระยะทางรวม 2188 กิโลเมตร ( ไม่รู้ไมล์แหลรึป่าว อิอิ ) ออกจาก เบตง 6.00 ของวันที่ 8/2/58 ไปถึงแม่สาย 21.00 ของวันที่ 9/2/58 … ใช้เวลา 39 ชั่วโมง
เอ้อ ..ได้นอนซะที
เกือบสี่วันแล้วที่ไม่ได้นอนร่างกายอ่อนเพลียตอนนี้อยากนอน พรุ่งนี้จะได้ออกมาชมไร่สตอร์เบอรี่..วิ่งย้อนกลับเข้าไปในเมืองแม่สาย สภาพแต่ละตึกไม่น่าพักเลย ได้ยินเสียงคนคุยกันดังโฉ้งเฉ้ง เดาว่าน่าจะเป็นภาษาพม่า..อ๊ะ สภาพแบบนี้ ผมไม่ชอบไม่ได้รังเกียจคนต่างด้าว แต่ดูแล้วบรรยากาศไม่ต่างกับแฟลตย่านดินแดง คือผมเป็นคนชอบอยู่ที่เงียบๆ รักสันโดษ ออกไปหาที่พักแถวอื่นดีกว่า
ว่าแล้วก็ขับย้อนออกมานอกเมืองซักหน่อย เจอซอยน้ำจำ เห็นป้ายพร้อมเบอร์โทรปากซอย นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว ลองโทรไปดูดิ๊ มีห้องว่างป่าว ..มีเสียงรับ เขาบอกว่าคืนละ 350 ผมเลยบอกว่า ผมเข้าพักจะเที่ยงคืนแล้วลดให้เหลือ 300 ละกันน่ะเค้าโอเค แต่เช็คเอ้าท์ 11 โมงน่ะ ผมต่ออีกขอเป็นบ่ายโมงเค้าโอเค..แหม๊ คนแม่สายใจดีจริงๆ อิอิ
ชื่อ รัชนี ห้องพักเป็นห้องพัดลม กว้างใหญ่ สบาย มีน้ำอุ่นด้วยผ้าห่มผ้าขนหนู พร้อม wifi ทีวี..ว่าแต่หนาวจะตายห่ะ พัดลมผมยังไม่กล้าเปิดเลย ฮ่าๆๆ ว่าจะอาบน้ำ พอล้มตัวตึงหลับเป็นตาย ชั่วโมงนี้ผีมาซักสิบตัวก็ไม่กลัวแล้ว หรือต่อให้มีพริตตี้มาเคาะห้องขอนอนด้วยผมก็ไม่เว้น
เที่ยวแม่สาย
ตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงแล้ว ..รีบอาบน้ำแต่งตัว คืนห้อง ขับรถออกไปในตัวเมืองแม่สายอีกรอบ มันต่างกับตอนกลางคืนลิบลับ ผู้คนพลุกพล่าน ยังกับเดินสำเพ็ง ซื้อน้ำในเซเว่นกินซักขวด ตรงนั้นน่าจะเป็นด่านท่าขี้เหล็กมั้ง คนเข้าแถวกันยาวเหยียด ผมไม่ค่อยชอบที่มีคนเยอะๆ ออกไปขับรถเล่นดีกว่า ร่อนไปร่อนมาจนเบื่อ อา ..ลืมไป เราจะไปดูไร่สตอร์เบอร์รี่ จะบ่ายสองแล้ว ป่านนี้ ต้นสตอร์เบอร์รี่เหี่ยวหมดแล้วมั้ง ขับออกไปว่าจะถามชาวบ้านอยู่พอดี ว่าไร่สตอเบอร์รี่ไปทางไหน บังเอิญเห็นเค้าขายลูกสตอเบอร์รี่อยู่ข้างทาง มองไปในทุ่งหลังร้านก็เป็นไร่สตอเบอร์รี่ .. ว้าวว เยอะแยะเต็มไร่เลย น่ากินทั้งนั้น
ลาก่อน … แม่สาย
เดินชมนู่นชมนี่ ถ่ายรูปนู่นนี่นั่น หิวแล้วไปเจอร้านข้าวขาหมู ก็อร่อยดี กินเสร็จ เห็นต้นมะเขืออะไรไม่รู้สวยแปลกดี เลยขอเค้ามาลูกนึง กะเอาไปปลูกที่บ้าน
หยิบมือถือมาดู อ้าว จะสี่โมงแล้ว รีบกลับดีกว่า แถวงาวโค้งเยอะ เดี๋ยววิ่งลำบาก ว่าแล้วก็ออกจากแม่สายทันที
ออกมาก็มาโดนตำรวจตรงด่านงาว ตรวจกระเป๋าไปรอบนึง พอถึงเด่นชัยก็เจอด่านตรวจกระเป๋าอีกรอบ ยินดีให้ตรวจครับ บ้านเราจะได้ปลอดยาเสพติด
หลังจากนั้นก็มืดตลอดทาง จนมาถึงอุตรดิตถ์เจอร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ เป็นร้านคนอิสานมาเปิด ถนนฝั่งตรงข้ามเป็นคาราโอเกะ รสชาติถูกปากมาก คุยกันถูกคอ พี่แกชวนคุยเป็นชั่วโมงเลย โอเคครับ ถ้าผ่านไปอีกจะแวะไปกินอีก
ยิ่งดึกรถก็ยิ่งน้อย กำลังจะง่วงพอดี ขับไปจนถึงแถวพิจิตรมั้ง มีไอ้เข้สองตัวยืนยกมือไหว้อยู่กลางถนน ผมฮาก๊ากเลย หัวเราะคนเดียวในหมวกกันน็อก ใครน้อช่างปั้น ฮ่าๆๆ ดีครับ ทำให้ผมหายง่วงเลย
ถึง กทม. โดยสวัสดิภาพ
ตีสองน่าจะนครสวรรค์มั้ง รถยนต์แทบจะไม่มีแล้วเหลือแต่รถพ่วงกับรถทัวร์ ยิ่งยาวหมดปลอกลูกเดียวจนถึงอยุธยา หลังจากนั้นพอเข้าใกล้กรุงเทพรถก็เยอะขึ้น เนื่องจากหมดปลอกติดต่อกันยาวนาน ตั้งแต่นครสวรรค์จนถึงอยุธยา พอถึงดอนเมืองโซ่หย่อนแทบลากพื้นเลยสงสัยมันร้อนจัด พอตื่นมาตอนเย็นหดกลับเกือบเท่าเดิม ถึงดอนเมืองเช้า 6 โมงสว่างพอดี จบทริปมาราธอนครับ อิอิ
ออกจากแม่สาย 16.00 10/2/58 ถึง กทม. 6.00 11/2/58 ใช้เวลา 14 ชั่วโมง ระยะทาง 865 กิโลเมตร
จริงๆ แล้วความฝันผมไม่ใช่ทริปนี้ครับ ทริปนี้เป็นแค่ทดสอบสมรรถภาพร่างกายหลังจากร้างลาวิ่งแบบมาราธอนไปนาน ที่ผมอยากทำคือ ใต้สุด – เหนือสุด – อิสานสุด(น่าจะ หนองคาย) – ตะวันออกสุด(ระยอง) และ กทม. พูดง่ายๆ วิ่งรอบประเทศไทยแบบม้วนเดียวจบ สภาพร่างกายสภาพจิตใจผมพร้อมครับ แต่ถ้าวิ่งด้วยรถแม่บ้านผมคงทิ้งไว้แค่กระทู้นี้ครับ รถมันไม่ไหวจริงๆ ( SP135 มันไม่พังหรอกครับ มั่นใจได้ แต่อัตราเร่งแค่นั้นไม่พอ ) ถ้าเอาไปวิ่งรอบประเทศ ต้องเป็นรถที่สามารถ วิ่งยืนพื้น 120 – 140 km/h ซึ่งควรเป็นรถที่ไม่ต่ำกว่า 250 cc อีกอย่าง… ผมยังไม่มีเงินซื้อรถใหม่ คงได้ออกทริปใหญ่อีกครั้งหลังจากได้รถคลาสที่กล่าวน่ะครับ ที่ผมเล็งๆไว้ R3 CB300F TNT300 หรือเจ้าไหนจะมาเป็นสปอนเซอร์ให้ก็ได้นะครับ แต่ต้องมั่นใจว่ามันทนจริงๆ นะ หากผมบิดแช่ 3-4 ชั่วโมงรวดแล้วพังอย่ามาโทษกันนะ ฮ่าๆๆ รถที่ผ่านมือผมไปได้ ถ้าไม่ทนมือทนตีนจริงๆ อยู่ได้ไม่นานครับ โนวาอาร์พังคามือผมมาแล้ว โนวาแดชนี่ทนพอๆ กับสปาร์ค135 ผมมันประเภทชอบบิดแช่จนน้ำมันหมดถังบ่อยๆ ( สังเกตดู รถที่มีหม้อน้ำ กดคันเร่งแช่ได้ โดยไม่พังง่ายๆ )
ขอบคุณข้อมูลจาก สมาชิกหมายเลข 1179313 เว็บไซต์http://pantip.com/topic/33262990
เรียบเรียงใหม่โดย Thaijobsgov
- ไม่สามารถใส่ชื่อเว็บไซต์ใด ๆ ก็ตาม ลงในช่องแสดงความคิดเห็น
- ระบบสามารถรับข้อความ ได้สูงสุดเพียง 2,000 ตัวอักษร ต่อหนึ่งครั้ง
- ผู้ดูแลเว็บไซต์ จะลบข้อความที่ไม่เหมาะสม และข้อความโฆษณาสินค้า หรือบริการ